« تا ملکوت »

خیمه ها می سوزد و شمع شب تار عزاست

کربلا ماتم سراست

میر عرب بی سر شده

غرقه به خون پیکر شده

همچون گلی پرپر شده

اين خاک غم بر سر شده

خیمه ها می سوزد و شمع شب تارم شده

در شب بیماریم آتش پرستارم شده

ما که خود از سوز دل آتش به جان افتاده ایم

از چه دیگر شعله ها یار دل زارم شده